Onze wereld gaat ten onder

Ik was jong in de koude oorlog en de club van Rome; we gaan ten onder als we zo doorgaan. De meeste indruk maakte de Jehova’s die de ondergang van de wereld ook precies aangaven: 1980 en nog steeds trouwens. Het is allemaal anders gelopen, zaken zijn opgelost, er zijn nieuwe problemen gekomen en deze zijn groter en complexer. Nu gaan we zeker ten onder; we zijn voorbij the point of no return. Inmiddels zijn we nog steeds een van de rijkste en gelukkigste landen ter wereld en de economie draait weer lekker. Het zal mijn tijd wel duren denkt menigeen.

Hoe sta ik er nu in als witte 58 jarige man, die bijna 59 jaar wordt en nog door moet werken tot 67 jaar. Ik flip nog steeds en vind het lastig om ‘vroege vogels’ te luisteren omdat het eigenlijk altijd problematisch is. Soorten sterven uit, boeren blijven gif spuiten en multinationals trekken zich nergens wat van aan. Onze natuur is mijn grootste inspiratie en die is van een veel hogere schoonheid en complexiteit dan wat we zelf ooit kunnen fabriceren.

Mijn grootste probleem nu is te blijven houden van mensen, vooral mensen die bot en oppervlakkig reageren op alles wat met leven en natuur te maken heeft. Mensen die de principes van logische redeneren en gezond verstand door elkaar halen. Zoals John Gleese zei: ‘het ergste van domme mensen is dat ze niet door hebben hoe dom ze zijn’. Voortschrijdend inzicht is een wankel en moeizaam proces. Apocalyptische praatjes werken averechts, want die zijn eenvoudig te bagatelliseren. We zijn nota bene zelf afkomstig uit de natuur en er onlosmakelijk mee verbonden. Dat we er onszelf bovenstellen is niet alleen dom, maar nauwelijks nog bevredigend en het maakt doodsangst tot onze belangrijkste drijfveer. Dit geeft krampachtig en lelijk leven; we zijn in al onze overmoed zielige en kwetsbare wezens geworden. Bang om te leven en bang om te sterven. Wat we nodig hebben is een stevige crisis en die zal ongetwijfeld komen. We krijgen kanker de wereld niet uit, we destabiliseren het klimaat, we laten soorten massaal uitsterven.

Mijn hoop is dat mensen gaan snappen dat juist de connectie met elkaar en onze natuur, gelukkig maakt en zin geeft aan ons bestaan. De rest is klatergoud en verslavend zonder werkelijke bevrediging. Lach me maar uit, ik geloof in de magie van het leven en de kosmos. Het lot van de mensheid is niet aan ons om te bepalen. Wij gaan sowieso ten onder en ons verhaal zal voor eeuwig in de sterren geschreven staan.

Ten onder gaan is bovendien iets wat alles en iedereen te wachten staat. Dat geeft me hoop en maakt dat ik mezelf, mensen en hun geploeter met liefde en mededogen kan bekijken. Blijkbaar heeft de natuur dit voor ons in petto, eeuwigheid bestaat slechts in fantasie net als onze superioriteit. Alles is gegeven voor een tijdje en verdwijnt op zeker moment. De wereld redden of verbeteren was altijd al te hoog gegrepen. Onze eventuele eeuwigheid zit tussen geboorte en dood en deze negeren we door zo lang mogelijk te willen leven. Willen we dat werkelijk ? Er is veel geld te verdienen met zinloze oplossingen als we angstig zijn. We gaan sowieso ten onder, maar we kunnen dit op een fatsoenlijkere en fraaiere manier doen.