Nancy (43)

,,Ik zit nu zo’n 6 jaar in de bijstand. Ik werkte daarvoor bij Stadstoezicht, post en archief. Op een gegeven moment kreeg ik slaapproblemen en paniekaanvallen. Chronische insomnia, was de diagnose. Later ook een vreemde pijn in mijn ribben, soms voelde het als een hartaanval. Ik ben toen onderzocht en in een traject beland van ’ziekenhuis in, ziekenhuis uit’. Uiteindelijk bleek dat ik de Ziekte van Tietze heb. (relatief onbekende reumatische aandoening, ontsteking van kraakbeen tussen één of meerdere ribben, red.)

Natuurlijk kon ik toen niet meer werken zoals vroeger, ik was vaak ziek. Als je niet slaapt, gaat je hele lijf stuk. En je hoofd. Ik heb mijn werkgever (de gemeente) continu op de hoogte gehouden van mijn situatie, ik zat verdorie twee keer per week bij de ARBO-arts. Altijd eerlijk met ze geweest. Maar ineens gingen ze dreigen: ,,Als je nog één keer 1 minuut te laat komt….” Nou dat gebeurde natuurlijk, een akkefietje met het OV. Nu hadden ze een stok om de hond mee te slaan en ik werd ontslagen. “

Nancy doet nu vrijwilligerswerk in een buurthuis in Rotterdam-Noord. ,,Ik kwam hier zo goed als uitgeput binnen. Ik had zelfs straatvrees: ik leek vaak dronken door alle medicatie die ik moet nemen en dan keken de mensen zo raar naar me. Dan bleef ik liever thuis. Ik heb vijf jaar binnen gezeten. Maar nu doe ik van alles in het buurthuis. Het liefst zou ik er vijf dagen per week zijn, om een ritme op te bouwen. Maar ik kijk het per dag aan. Ik lijd nog altijd aan paniekaanvallen en slapeloosheid.”

,,Van mijn uitkering kom ik nét rond. Mijn vriendenkring is geslonken tot nul. Dat mis ik nog het meest van ‘vroeger’, van vóór mijn werkloosheid: gezelligheid. Ik wil hier in het buurthuis) een nieuw sociaal netwerk opbouwen. Fotografie is mijn grote liefde. Ik hoop daar ooit iets mee te kunnen gaan doen. Maar ik schaam er niet voor om in de bijstand te zitten. Dat druist tegen mijn principes in, ik ben gewend om keihard te werken en ben zeker geen parasiet. Wél ziek. Hoe ik de toekomst zie? Ik blijf hoop houden. Dat is het enige wat ze je niet kunnen afpakken.”