Lullig en belachelijk

Op mijn dertigste toen ik besloot kunstenaar te worden was ik een enorme fanboy van radicale en grensverleggende kunstenaars. Ik zocht een niche om me te profileren in termen van de ambitieuze dertiger; ze te overtreffen. Dat werd lullige belachelijkheid. De ideale dekmantel met ultieme vrijheid van expressie.

Gewoon beginnen met iets nieuws en niet stoppen is wellicht een noodzakelijke voorwaarde om te veranderen. Zo ben ik serieus met video/televisie/internet begonnen rond 2000. Van het een komt het ander. Het is een combinatie van drive, toeval en talent. Dan nog het samenwerken. Dat moet toevoegen. Het geheel verbeteren. Meer geld, betere opdrachten, betere kwaliteit. Ik was in die tijd een enorme netwerker en bovendien wilde ik mezelf aan de wereld laten zien. Mijn projecten waren het excuus en het doel. Nog steeds.

Vanaf het begin ging het mij om een ander mens- en wereldbeeld. Een andere kijk op onszelf. Het was in het begin vooral een theoretische artistieke exercitie. Een idee van een kunstenaar die klaar was met ‘mooie objecten’. Inmiddels heb ik een werkbaar mens en wereldbeeld. Ik probeer daar vanuit te leven en beslissingen te nemen. Dat is nog best lastig. Maar oefening baart kunst. Het moet werken in de praktijk en het geloof moet simpel uit te leggen zijn. Tenminste als je andere mensen wil meekrijgen. Ik zal het eens proberen.

Onze natuur kent dood hout vol leven, rommelige plekjes ideaal voor een heleboel soorten naast ongeëvenaarde schoonheid. Dit staat haaks op onze moderne vormgeving die strak is, glimmend zelfs en zonder rommel en oneffenheden tenzij bewust geplaatst om het nonchalant te laten ogen. De ‘perfectie’ breken. We leven in een platgeslagen schoonheid die zichzelf koning waant. We poetsen om het nieuw te laten lijken. Waarom zijn auto’s zo glimmend gelakt terwijl ze vies werk doen? Het is naast vervoermiddel een statussymbool een ‘Precious’ voor velen. Het is de vleesgeworden commerciële praalzucht van ons mensen. We moeten wat mij betreft met iets anders gaan pronken. Een vormgeving die de natuur niet uitsluit een vormgeving die menselijk is en dus niet perfect of altijd glimmend.