Mensen gezocht !
Weeral een interview ?
Ja, ben enorm aan het klungelen met teksten en een interview helpt me om mijn gedachten te ordenen rond een onderwerp. De juiste woorden te vinden en waar ik het dit keer over wil hebben is een lastige kwestie. Een oproep, maar ook een uitleg waarom,een profilering zogezegd.
Waar wil je het over hebben ?
Ik zoek mensen, ik weet dat ze er zijn, alleen niet waar en wie het zijn. Het is een beetje als blind daten, het moet klikken en dan nog weet je niet of het wat wordt.
Waarom zoek je mensen ?
Alles wat ik heb bereikt of heb veroorzaakt heb ik altijd met andere mensen gedaan. Voor nieuwe dingen heb je nieuwe mensen nodig. Nu zit ik met een aantal problemen (uitdagingen), hiervoor zoek ik nieuwe mensen.
Je kent toch veel mensen, kun je het daarmee niet oplossen ?
Daarmee heb ik andere zaken opgelost en heb ik een verleden. Wat ik steeds merk is dat ‘nieuwe connecties’ nieuwe inzichten en energie genereren en dat dit bij ‘oude connecties’ minder werkt; het is al gebeurd, de spanning is eraf. De mensen waar mee ik werk en gewerkt heb, kunnen me in deze kwesties niet verder helpen.
Het is een fenomeen dat ik overal waarneem; nieuwe mensen zijn nodig in organisaties om scherp en fris te blijven. Niet teveel want dat geeft chaos, niet te weinig want dat geeft verstarring. Wil ik dus verder komen op een aantal fronten heb ik nieuwe connecties nodig.
Over welke fronten heb je het ?
Het systeem zit verdomde complex in elkaar en mensen zijn nog complexer. De fronten waar ik het over heb zitten in deze complexiteit en zijn lastig vast te pinnen. Het beeld dat ik vecht tegen bepaalde ‘systeemfouten’, die ik heb geïdentificeerd is iets te simplistisch. Een fout kan je niet bestrijden, want er is geen schuldige, een fout moet je corrigeren. Dat proberen we met onze stadsgeneeskunde aanpak. Toch is de strijdmetafoor op zijn plaats omdat het ‘corrigeren van fouten’ altijd strijd oplevert tussen de mensen die baat hebben bij de ‘fouten’ en de mensen die last hebben van de ‘fouten’. Vandaar dat ik mijn column over ‘institutionele hufterigheid’ heb geschreven en de blogs over ‘systeemparadoxen’. Hierin laat ik zien hoe binnen het systeem tegenstrijdige krachten aanwezig zijn, die deze ‘fouten’ veroorzaken. Met goede bedoelingen en inzet toch verkeerde resultaten boeken achter de eindstreep.
Waarom zou jij die strijd winnen ?
Kijk dit is waarom een interview zo goed werkt. Ik geloof dat je niet alles direct kunt benoemen of verklaren, maar dat je een probleem van alle kanten kunt benaderen en het zo beter leren kennen. Als je een probleem goed in beeld hebt is ook de oplossing in beeld. Ik strijd om te winnen en wat mij betreft kan dat alleen als het doel bekend en aantrekkelijk is. Dat ik wellicht niet win is minder van belang; een bekend en aantrekkelijk doel wint altijd. Wat ik hier probeer te betogen is dat de weg erheen van veel meer belang is dan het doel zelf. Hoe ouder ik wordt hoe meer ik hiervan doordrongen raak. Als het doel bekend en aantrekkelijk is, een gezonde, groene en gezellige stad en de weg erheen is ingeslagen heb ik dus al gewonnen. Als ik stop gaat het gewoon door en uiteindelijk wint de meest effectieve methode niet ik. Wat die ook is. Het gaat slechts om het ‘corrigeren van fouten’, het systeem dendert voort.
Hoe weet je dat zo zeker ?
Dat leert de geschiedenis en deze kent geen mededogen. Ook nu niet, er komen altijd crisissen, rampen en oorlogen, dit te willen voorkomen is bewonderingwaardig maar naïef. Alles gaat met donder en gekletter ten onder, spanningen bouwen op tot het barst zowel in de aardkorst als tussen groepen mensen die erop leven. Tegelijkertijd alles bloeit ook weer op, totdat het weer ten onder gaat, etc. etc.
Dat is nogal grote taal, daar heb je toch geen invloed op ?
Als individu niet, maar als groep wel en wat bindt groepen samen?
Ga je mij nu vragen stellen ?
Waarom niet, je zit toch in hetzelfde brein.
Wat bindt ons samen ?
*lacht* Dat een goeie. Ons brein zou je denken, maar dat is het niet. Het is volgens mij het idee van een zelfinterview waarin ik mezelf vragen stel en antwoord. Jij bent dan de vraag en ik het antwoord.
Ik ben de vraag en jij het antwoord
Vanuit jouw perspectief wel ja, maar wat ons samenbindt is de taal en dan specifieker de grammatica. Ik kan mezelf verdubbelen grammaticaal. Een beetje als een computer, die schaak met zichzelf speelt. Denk dat veel mensen dit doen in hun ‘interne dialoog’. Denken kent ook deze vorm van vraag en antwoord en meer algemeen uit het een volgt het ander. Vandaar dat deze vorm zo natuurlijk voelt om iets uit te leggen. Laten we teruggaan naar het onderwerp.
Dus groepen worden samengebonden door taal ?
Denk het wel; een gemeenschappelijke manier van kijken en doen = denken. Groepen denken hetzelfde en spreken meestal letterlijk dezelfde taal. Om terug te gaan naar het onderwerp, nieuwe mensen uit andere groepen zijn noodzakelijk om het doel dat we nastreven te bereiken.
Lees net een stuk met daarin de volgende passage:
Als we onze ‘meetmethodes’ weggooien kunnen we mensen en hun ervaring gebruiken om nieuwe te maken die beter werken. Dat is een belangrijk thema dat me mijn hele leven al intrigeert, dat wat je meet bepaalt wat je weet, door andere zaken te meten kom je andere dingen te weten.
Wat zou je moeten meten om de oplossing te weten ?
Ok nu komen we er. Ik zoek in ieder geval mensen, die dit snappen; de relativiteit en contextdualiteit van onze kennis. Wiskundigen, natuurkundigen, statistici, in feite alle wetenschappers die dit snappen en die een praktische bijdrage aan de oplossing willen leveren. Daarnaast zoek ik ook mensen met een praktische insteek, vakmensen op het gebied van natuurbeheer, tuinonderhoud, tuinaanleg, alsook sociale professionals.
Wat is eigenlijk het probleem ?
Het probleem is dat we halsstarrig voortgaan op een weg die nergens toe zal leiden behalve chaos en oorlog. Het feit ook dat iedereen dit min of meer beseft, maar het lijkt erop dat we onszelf niet uit het moeras kunnen trekken en dat we erin verzuipen. Ik heb overigens niet het idee dat ik dat nu allemaal kan oplossen, maar ik doe gewoon net als de rest mijn best.
Is dat probleem niet veel te groot ?
Zo groot is het niet, het is een overzichtelijk probleem dat iedereen raakt en van alle tijden is. Een probleem ook dat iedereen kan vertalen naar zijn eigen situatie, wat kan ik doen voor een betere wereld. Het probleem is niet dat niemand het wil oplossen, het probleem is dat er geen consensus is hoe het op te lossen.
Dus iedereen is op zijn of haar manier bezig met dit probleem en alle mogelijke variaties komen langs. Volgens mij komt dit omdat het probleem (nog) niet juist is gedefinieerd.
Hoe zou jij het dan definiëren ?
Onze manier waarop we met de wereld en elkaar omgaan is achterhaald in die zin dat het nergens meer heen gaat. Het werkt gewoon nog wel en we zijn eraan gewend en ervan afhankelijk. Tegelikertijd, we hebben alles al bereikt; alle cadeautjes zijn al uitgepakt er is niets meer te vinden.
Dit is natuurlijk het begin van de oplossing; we hebben een nieuw mens en wereldbeeld nodig dat nieuwe vergezichten biedt en nieuwe ontdekkingen belooft. Dat mens en wereldbeeld is er al en met een beetje moeite kun je het herkennen. Het heeft namelijk een heel specifiek kenmerk: het is niet idealistisch maar realistisch. Realisme is altijd de basis en oorsprong van iedere oplossing.
Jij bent toch juist een idealist ?
Natuurlijk niet, mijn grootste motivatie is het feit dat ik me erger aan domheid, wreedheid en kortzichtigheid. Was redelijk cynisch en mijn idealisme was eerder provocatie dan dat ik er werkelijk in geloofde. Mijn grootste motivatie is altijd wetenschappelijk; hoe steekt de wereld in elkaar. Ik geloof dat je slechts dat kan doen wat je gegeven is. Je wilt het wel zo goed mogelijk doen, maar dat heeft zowat iedereen.
Denk je dat alles al van te voren vastligt ?
Dat niet direct, maar er ligt meer vast of er is meer voorbestemd dan we denken vanwege het simpele feit dat alles verbonden is op de een of andere manier. Dat stelt de kwantumtheorie en waarom zou dat niet gelden voor het alledaagse. Het geldt zeker voor het allerkleinste en het allergrootste. Het is dus meer de vraag hoe en of een individu de richting van de zwerm of groep beïnvloed. Dat is per definitie niet goed te weten of te meten.
Wat is dan voor jou realisme ?
Dat iets werkt in de werkelijkheid waaraan we geloven of die we zelf maken en delen met ons bewustzijn en aandacht. Je ziet het definiëren gaat lastig maar iets moet praktisch zijn en werken. Idealisme is vaak een droomwereld die niet kan bestaan en die leidt tot moraliseren en onpraktische plannen. Dromen en fantaseren is iets anders, voor mij zijn die heel praktisch als je ze praktisch benaderd en ze een functie geeft. Je kunt ze dan gebruiken voor een doel.
Wat voor mensen zoek je nu ?
Mensen die dit begrijpen of die denken dat ze van nut kunnen zijn. Het moet sowieso klikken en pas daarna weet je of je wat aan elkaar hebt. Maar goed ook als het niet klikt kun je wat aan elkaar hebben. Je wordt uiteindelijk altijd verrast en als iets lukt en het is altijd anders gelopen dan je dacht.
Wie gaat hierop reageren ?
Dat weet je nooit, maar laat ik het concreter maken:Met al onze technologie, dure zorg en ingenieuze ontwerpen lukt het ons niet een stad te maken waar kinderen lekker buitenspelen in het groen, waar mensen elkaar kennen en helpen. Een stad zonder zwerfvuil en waar het goed toeven is voor planten en dieren. Een stad waar de natuur ons helpt gezond te blijven. Daar bouwen wij op onze manier aan en ik vermoed dat mensen zelf best kunnen inschatten wat ze hier aan kunnen en willen bijdragen.
En tot slot ?
De aanhouder wint, voor de volgende fase hebben we weer persoonlijke inzet nodig van nieuwe mensen die geloven in onze inclusieve integrale praktijk aan de basis en die een bijdrage willen leveren, hoe klein ook. Wat voor de een klein lijkt kan voor de ander heel belangrijk zijn.
