We hebben geen kwantumcomputer nodig, we zijn een kwantumcomputer

We hebben een kwantumbrein, dus laten we ons ook kwantum gedragen. Dit kan de conclusie van dit essay zijn. In de kwantumwereld kan een conclusie ook eerst komen en dan de redenatie erheen. Maakt niet uit voor een kwantumcomputer. De Kwantummechanica is het best bewezen en minst begrepen wetenschappelijke model van onze realiteit en het stelt dat alles met elkaar verbonden is. Laten we dat dus aannemen als we naar onze alledaagse werkelijkheid kijken, want waarom zou die zich niet ook kwantum gedragen. Dat heeft er alle schijn van, alle transitietheorieën en klimaatmodellen beschrijven kwantumsystemen met kwantumformules.

Een tijdje terug introduceerde ik de kwantumbril waarmee je ‘niet-lineair’ naar de wereld kijkt en dus andere verbindingen ziet dan met een klassieke bril (de bril die we gewend zijn).

Als we de kwantumbril gebruiken om naar ons huidige mens- en wereldbeeld te kijken zien we meteen dat dat twee polen van hetzelfde zijn. Alles wat we met ons brein doen en wat het brein met ons doet is realiteit. Ons brein is met alles verbonden, zoals het hoort in een kwantumuniversum. De buiten- en binnen wereld zijn verstrengeld tot een geheel dat we beleven via onze waarneming en acties. We hebben een gescheiden waarneming van onszelf en van de buitenwereld en dat maakt ons tot een individueel mens. Het voelt alsof we naar buiten en binnen kunnen kijken. Maar in een kwantumwereld komen gedachten net zo voorbij als vogels, het is maar waar je je aandacht op richt. In een kwantumwereld zijn we niet meer dan waarnemende posities in een oneindig verbonden structuur. Ons lichaam en geest zijn hiervan oorzaak en gevolg. Je kan ook stellen dat we bestaan in alles wat we kennen en niet kennen. To be or not to be enzovoort. Het enige dat we nooit zullen vinden is dat wat we niet kunnen kennen en die grenzen zijn we aan het bereiken, maar wie weet.

Het echte concrete en tastbare dat binnen ons bereik ligt is onze relatie met elkaar en de buitenwereld. Wij mensen behoren tot dezelfde DNA structuur en zijn direct verbonden via afstamming en gedrag. Ons DNA kiest bijvoorbeeld in 0,2 sec een partner, we horen de frequenties van de moleculen in onze neus en ervaren dat als reuk. We zijn in feite organische kwantumcomputers, net als planten die met hun bladgroen via kwantumeffecten energie vangen waar wij weer van leven.

Dit roept de vraag op waartoe hebben we dan kwantumcomputers nodig ? Het antwoord ligt wat mij betreft in dezelfde lijn als bijvoorbeeld genmanipulatie, of al het overige wat we doen binnen de wetenschap om ons kwantumsysteem (onszelf en de wereld) te leren kennen en verbeteren. Dit antwoord geeft dan ook meteen de beperking aan van ons klassieke lineaire-oorzaak-gevolg denken en het zoeken naar een onderliggend mechanisme. Dat kan dus niet meer in de kwantumfysica. Er zijn altijd meer oorzaken, er is altijd een vlinder, die een storm veroorzaakt. De uitkomst is ten alle tijden slechts uit te drukken in waarschijnlijkheden en verbindingen. Een waarschijnlijkheid van 1% betekent 1 op de 100 keer. Maar als je de keren opschroeft is dat dus heel erg veel. Er is uiteindelijk geen ultieme maat of oorzaak te vinden, oorzaken veranderen in gevolgen van andere oorzaken en zo verder. Hetzelfde gaat op voor de Waarheid of God, beiden bestaan, maar zijn niet absoluut of tastbaar. Het zijn veeleer oriëntatiepunten, die betekenis toevoegen. Betekenis is dan ook wat onze neuronen doet vuren en waar ze naar op zoek zijn. Het voer (of de lekkernij) waar het op leeft, dat gevoed wordt met energie van ons echte voer via de energiehuishouding. Betekenis is dat waar ons bewustzijn op jaagt, waarbij emoties de energie leveren, de buitenwereld het paard, ons denken de richting en onze aandacht de berijder. Maar ik zou er evengoed een andere metafoor kunnen gebruiken. Want wij zijn oneindig complexe systemen. Je kunt ook stellen dat we waarschijnlijk nog maar een paar van de vele mogelijke interpretaties van ons mens-zijn kennen. Vandaar dat onze relatie met elkaar en de wereld het meest concrete is waar we in leven.

Terug naar onze alledaagse realiteit hoe kun je die als kwantumsysteem te benaderen. Het antwoord is simpel, dat ben je. Je kan jezelf niet benaderen. De manier waarop we over onszelf denken en hoe we onszelf zien, kunnen we wel veranderen. Op deze manier veranderen we tevens de manier waarop we de wereld en onszelf benaderen. Deze formulering is te gebruiken als een wiskundige formule, die begrippen afbakent, waardoor ze hanteerbaar worden.

De klassieke methode in de geneeskunde bakent een gebied van vermeende ‘gevolgen’ af (ziekte) om te zoeken naar ‘oorzaken’ (ziekteverwekker). De kwantummethode selecteert groepen van ‘gevolgen’ (ziektes, ouderdom, ongelukken, ongemak, etc) en ‘oorzaken’ (ziekte, ouderdom, ongelukken, etc.) en analyseert hoe ze samenspelen. Niet om een oorzaak te vinden, maar betekenisvolle patronen en verbindingen te zoeken. Zo kan bijvoorbeeld ziekte een gevolg zijn van een bacterie, maar ziekte kan ook een oorzaak zijn van een diep inzicht en een beter leven. Wie kan ooit zeggen dat het voorkomen of genezen van welke ziekte dan ook altijd het beste is. Dus wat dat betreft is de uitspraak: 'voorkomen is beter dan genezen' dan ook niet waar als absolute waarheid, hooguit als preventieve strategie versus palliatieve strategie.

Tegelijkertijd kun je het moeiteloos omdraaien en stellen dat te streven naar een zinvol leven gelijkstaat aan het streven naar een gezond en gelukkig leven. Tuurlijk hierover valt te debatteren, maar dat kunnen we niet want dit is het uitgangspunt van ons kwantumsysteem. Uitgangspunten zijn vertrekpunten en geen waarheden, in het proces kunnen ze verder worden uitgewerkt. Het natuurlijke gedrag van ons kwantumsysteem is het zoeken naar betekenis om zo de complexiteit te hanteerbaar te maken en zo richting en zin te vinden. Op de vraag wat een zinvol bestaan is, hebben we allemaal een (minder of meer uitgewerkt) antwoord. Zo functioneren we als kwantummachines op ons best, associatief zoeken we als vanzelf naar betekenis, zoals een ratten zoeken naar voedsel en daar hun hele wezen aanpassen. En wij mensen letten er overigens als sociale soort streng op dat de buit rechtvaardig verdeeld wordt.

Als we nu naar de realiteit van alledag kijken zien we dat we niet echt in een ideale kwantumomgeving leven. De doorgeschoten automatisering en liberalisering heeft ons deels tot klassieke machines gemaakt en dat voelt niet lekker. Daar worden we depressief van, raken verslaafd, gaan te veel eten, het heeft toch allemaal geen zin laat ik maar genieten. We hebben onszelf opgesloten in onze eigen toekomstdroom en zijn de uitgang vergeten. Hoe komen we hier ooit uit ?

Oef, we hadden onze kwantumbril even afgezet. Gelukkig is de uitgang vlak voor onze neus: wijzelf en we kunnen direct beginnen. En er is hoop, want als je een tamme rat tussen wilde soortgenoten zet, vertoont ie binnen twee dagen wild gedrag. Dus geef je kwantumcomputer de ruimte zodat het paard kan galopperen en je de wind door je haren voelt richting een verre horizon of een vette buit. Die je natuurlijk wel eerlijk moet verdelen.